24 September 2012

3 Days in Paris


I decided to write a blog about a trip I took almost 8 years ago with my girlfriend, Mac. This particular trip has lived and will live in our memory forever, not because it was in Paris, but because it was something between a comedy, a disaster, a romance, an attempt to impress gone horribly wrong...it can certainly be a lesson to all those of you who plan to take the person you fancy on a holiday in the hope to earn 'points' in your quest for their heart.

You see, at the time we took that trip we were not dating yet and we travelled as two people that fancied each other and took their time to get to know a bit more about one another. It's what happens when a hardcore traveller like me decides to go on a long weekend trip with someone who prefers to mix sightseeing with leissure and entertainment. What happens when someone who does not mind walking around for 15 hours shares a trip with someone who does prefer long breaks for eating, drinking and a chat.

Here we go then! You can enlarge the photos below by clicking on them. You can also visit the websites of some of the restaurants we visited by clicking on their name.


First Night

We arrived in Paris at 11pm, so no time to do anything else but have dinner at the popular with the late night crowd, "Au Pied De Cochon", at 6 rue Coquilliere. This restaurant is open 24 hrs all week, its interior and staff are elegant and its cuisine delicious. In the company of a few glasses of beer, Mac started with asparagus in a special sauce, while I opted for the duck liver fois gras.

For main course, Mac decided to play it safe with slices of duck with shallots, while I risked and tried the signature dish of the restaurant, 'Pied de cochon grille', which was a grilled pig's trotter with béarnaise sauce. Despite the sound of it, it tasted really good. Not something I will be eating everytime I am hungry, but it was certainly worth a try.

For dessert, I dived in the delicious profiteroles soaked in hot chocolate sauce, and did not have time to even check what Mac had for dessert. How rude of me!!!


This is a photo of "Au Pied De Cochon, at around 1am!!

Pied de cochon grille (photo curtesy of the restaurant's website)

Its heavenly profiteroles (photo curtesy of the restaurant's website)



Day 1

What Mac didn't know was that I had secretly planned the trip so that we could win the marathon competition. This involved a gruelling 10 mile walk in full gear, under scorching temperatures and with minimum of food. What I didn't know, is that she was very dangerous when hungry.

The morning started with a walk up to the famous avenue Champs Elysees and a first stop at the cosmetics and perfume emporium "Sephora". It certainly was a woman's palace, with hundreds of perfumes, and cosmetics. A female can easily spend a weekend there and still come out with nothing !! Then off to the famous Arc De Triomphe where without yet any breakfast we both climbed its endless number of stairs to view Paris from the top, as the lift was under maintenance.

Champs Elysees from the top of the Arc de Triomphe

The other side of Champs Elysees, with La Defence in the background

Under the Arc de Triomphe

By that time, Mac reminded me that not even a leaf had touched our lips yet all morning, so we headed off for lunch. We enjoyed a couple of club sandwiches at the highlight place of the Champ Elysees, 'Lasserre' and then headed off to continue the Paris-London walk marathon.

We headed off towards the river and passed by the Grand Palais, Petit Palais and had a quick look at the most beautiful bridge of Paris, Pont Alexandre III. The Petit Palais is a museum housing a rich collection of portraits, art, books and porcelain. The exterior of the enormous Grand Palais is a combination of an impressive classical facade of stone and Art Nouveau ironwork. The building has a striking roof of glass and huge bronze statues of flying horses. The large glass exhibition hall houses the national gallery.

Petit Palais

Pont Alexandre III

At this point, I realised that monument walking was not really Mac's idea of a weekend in Paris, so decided to quickly make a de-tour and bring her to Avenue Montaigne, where all the designer labels have their stores. An area approachable only to those with a winning lottery ticket, we at least admired (and sometimes laughed at) what the shop windows had to offer, from labels such as Hugo Boss, Dior, Gucci, Calvin Klein, Prada, etc etc etc

Despite a sign of a smile, the lack of rest and additional food was a bit too much for Mac, who continued to bare the course, without asking for a pit stop to change tyres (sorry, shoes). That meant that the walk continued into square Place de la Concorde with its famous Egyptian obelisque at the centre and into the Jardin des Tuileries, the massive gardens that lead to the Louvre museum.

Place de la Concorde

Jardin des Tuileries

By that time, the blisters started appearing on Mac's feet, so a quick stop into a cafeteria in the gardens was very welcome. Then, a quick visit to the hotel for change of shoes. It was already 5pm, so the last stop was in the famous cathedral of Notre Dame past the castle of Conciergerie and the Ste-Chappelle. Luckily for her, they were both closed after 6.30pm, so there was no time to see their interior. A quick inside stroll in Notre Dame and then we both hopped into the Batobus which sailed along the river Seine towards the Eiffel Tower. 

Notre Dame

Inside Notre Dame

During the mini cruise, Mac was clearly tired and rather than take on the scenery from the river, she was making plans on how to throw me in it. We arrived in the Eiffel Tower around 8pm and joined the massive queues for the lift to the top floor. (Editor's note: At this point, Stam warned Mac that the wait could be longer so it might be better to go for dinner and come back tomorrow) (Mac's note: I wanted to go to the top that evening, so I could get the opportunity to throw him off the tower).

Finally, around 9.30pm the lift took us to the 2nd floor of the tower, where we had to queue for longer, waiting for a lift to the top floor. However, the sunset made up for all the wait. Once at the top floor we admired the view of Paris by night but soon after we were too hungry and tired to stay for long, so we queued for the lift to the bottom.

Eiffel Tower as seen from its second floor

View from the Eiffel Tower

  
One of the lifts of the Eiffel Tower
 
Watching the sunset from the Eiffel Tower

It was already 11.30pm and a taxi brought us to the lovely, traditional restaurant of Cremerie Restaurant Polidor, at 41 rue Monsieur le Prince, owned by a scary massively built woman. The food however was exceptionaly nice (we finished it at world record time). We both started with a scrumptious lentil & liver duck soup, and finished with big portions of steak dishes. The highlight of the meal was Mac tasting a slice of 'andouillette AAAA grillee', which translates to a grilled sausage made from tripe. It was not really her cup of tea, so I (used to it as there is also a similar Greek dish) took care of it. The red wine was also worth its price.

Inside Cremerie Restaurant Polidor
 
It was the end of a very actioned packed first day. While Mac went to bed and started dreaming of ways to run back home, I fully charged my nuclear powered battery.


Day 2

Learning my lesson from the previous day, I decided to skip the sightseeing and firstly make amends for Mac's blisters. And what a better way, than give the lady all the chocolate she wants!!!!

The morning started with a hot chocolate drink at the 'must visit' Angelina at 226 rue de Rivoli. We both tried the signature products of this popular tea salon. 'Le Chocolat Africain' was a jug of traditional real thick hot chocolate served with a pot of whipped cream, so you can make your own cup. It tasted fantastic and can make any woman forget her stress and her man (Mac's quote).

To make sure I was not forgotten, I fed her a 'Fragilite Pistache' which was a slice of dessert with pistachio flavour. I even offered a slice of another signature dessert of that place, 'Mont Blanc', a meringue base piled with chestnut puree and whipped cream. 

Inside Angelina

Enjoying 'Le Chocolat Africain' (photo curtesy of Google)

Mont Blanc (photo curtesy of Google)

After this amazing way to start the day, we took the metro (yes, you read correctly, no walking unless absolutely necessary) to the hill of Montmarte. The train brought us exactly at the foot of the hill overlooking the famous church of Sacre Coeur, and a little lift brought us to the entrance of the church, where we admired a view of Paris from that high point.

Sacre Coeur

A little tiny mini walk brought us to a small bar, where we had a quick beer. We then enjoyed walking around the hill of Monmarte, admiring the views of Paris and the tiny streets with little shops and places to sit and have a drink. Another very small minute tiny walk brought us to a small, cosy brassiere for lunch. The place was called Francis Labutte, at 122 rue Caulaincourt, and the owner with the same name was over the moon to see that I had a paper with a review of his restaurant.

From then on, the service was very friendly and Mac enjoyed a large salad made of rice, green peppers, eggs, sweet corn and cheese, while I tried the 3-cheese platter with home made bread to spread the cheese on. A bottle of red wine accompanied the meal, followed by two shots of liquor offered by the owner and two espressos.

After that, we used the metro to arrive at the corner of rue Lepic and Boulevard de Clichy, where the famous cabaret Moulin Rouge and its red windmill are based. Unfortunately, all tickets for that night's performance were sold out. (Editor's note: Stam was only made aware that Mac wanted to see the show last night, despite asking her over a month ago what she would like to see in Paris). (Mac's note: My feet have got massive blisters you know, and it's all his fault).

Mac outside Moulin Rouge. 
 
Mac felt a bit guilty for complaining a bit yesterday, so she dragged me to go and see a monument I wanted to see. We took the metro and went to the business district of Paris, La Defense, where the massive Grand Arch is based. Although very modern, La Grande Arche cannot be other then impressive. The construction to this immense arch began in 1955 and is still developing. Made of glass and white Carrara marble the arch is actually a huge cube (110m) in which the Notre Dame Cathedral can fit easily. The arch is housing offices of French government and international companies, but also galleries, a library and a restaurant.

Grand Arch

After a few quick photos, it was time to devote the rest of the day to leissure. Another metro took us to square St Germain Des Pres, where we had a coffee at the famous Les Deux Magots, at 6 Place St Germain Des Pres, the once legendary hangout of the intellectual elite such as Sartre, de Beauvoir and Giraudoux. Inside the café there are two statues of magots (Confucian wise men) that give the café its name. My girlfriend had the honour to sit in the space where Simone de Beauvoir, the famous philosopher, writer and friend to Sartreu, used to sit.

Mac sitting at Simone de Beauvoir's seat in Les Deux Magots

After the quick coffee, a stroll to the opposite street and another drink at the famous Café De Flore, at 172 Bd St Germain. It's the most famous café in the world, especially famous for its patrons such as Sartre (he wrote his trilogy The Roads To Freedom, there), Picasso, Camus and Apollinaire.

Cafe De Flore (photo curtesy of Wikipedia)

The weather was cold and rainy by that time, so we decided to head off for dinner. I could not find the place I was after, so by chance we walked in a small cosy bistro full of locals and with a live jazz band playing in the corner. The name of the place was Captain Nemo and its owner told us it was open 24hrs, as well. Over the sound of jazz, Mac enjoyed a large starter of herring over boiled potatoes and dressing, while I opted for the cold salami platter. Then followed massive portions of beef in mustard sauce for me, and grilled chicken for Mac, enjoyed with a couple of bottles of red wine and followed by shots of alcohol, compliments of the owner.

After a few hours sampling the Sunday evening Parisian style, we headed off to a jazz place, Caveau de la Huchette, at 5 rue de la Huchette. Following the stairs down an old cavern cellar, we spent the night listening to a live jazz band, and joining young and old punters swinging their way on the dancefloor. Unfortunately, being Sunday, it closed at around 2.30am. It was time to say goodnight for the last time to Paris.

Caveau de la Huchette (photo curtesy of Google)

 
Day 3

I was still feeling guilty for the first day, so decided to make this a nice ending day to the trip. After checking out and leaving our bags at the reception, we had a quick coffee and pastry at a little café and headed off to the most famous department store in Paris, Galleries Lafayette. If you want to keep your woman happy, then take her on a shopping spree at this amazing department store. While you can sit down with the other males in the designated sofas, have a chat, read a paper and admire the amazing building, the wife/fiance/girlfriend can spend her/yours credit card and bring the bank manager to a premature heart attack. The amazing interior and the amount of clothes, bags and shoes seemed to have the desired effect on Mac, who could not resist purchasing a pair of tights.

Inside Galleries Lafayette

Another view of the interior

After a stroll along its many floors we decided to tick off another 'must do' in our list. Lunch at the gorgeously set Allard, at 41 rue St Andre Des Artes, where we had frog legs for lunch. Fried in garlic, they were amazingly tasty and well deserving the effort. The restaurant was also decorated with old memorabilia and having lunch there was as if you were back in the late 1800s. The meal experience added to this.

Frog legs...mmmmmmm, delicious!

But no time for rest. Off we went to Cimetiere Pere Lachaise, the largest cemetery in Paris, and one of the most famous cemeteries in the world. Located in the 20th arrondissement, it is reputed to be the most visited cemetery in the world, attracting hundreds of thousands of visitors a year to the graves of the those who have enhanced French life over the past 200 years.

Many famous people are buried in the cemetery, such as Jim Morrison, Oscar Wilde, Maria Callas, Delacroix, Moliere and many others. The grave we were after was that of Oscar Wilde and after a pleasant stroll amongst the masses of other graves, the peace and quiet of the cemetery, the variety and stature of the tombs under the shade of the trees, we arrived at our destination.

Mac was overwhelmed to be there, touching the tomb of Oscar Wilde, as she is a big fan of his. I was looking jealously and decided on turning gay, if that was what it had to take to please her so much. (editor's note: Stam has since decided against that course of action).

Cimetiere Pere Lachaise

A moving tomb in the cemetery

The tomb of Oscar Wilde. Note the lipstick marks left from people visiting and kissing his grave as a sign of respect

There was still enough time for another 'must do', so off to the Louvre museum and a quick dash to the room where the famous Mona Lisa was exhibited. It was a surreal experience to be within metres of this painting and we both took time to realise that we were actually there. Being Greek, I had a few more seconds to drag Mac to see the famous statue of the Winged Victory of Samothrace, one of the 3 'must see' exhibits of the museum, together with Mona Lisa and the Aphrodite of Milos.

Posing next to the Mona Lisa. I think we make a great couple!

The Winged Victory of Samothrace

Inside the Louvre Museum

One of the ceilings in the museum

But we could not say goodbye to Paris, without a last cup of chocolate from Angelina. So in we went, and the maitre immediately recognised us and sat us on a table. (editor's note: The maitre looked at Stam first, so it was clear he recognised him), (Mac's note: dream on mate, it was me).

While enjoying another jug of the heavenly drink, another maitre brought a second jug (!!!), compliment of the first maitre for us being regulars at the place. (editor's note: Stam accepts defeat and agrees that without Mac he would be still waiting for a table).

Full of the memories of that chocolate treat, and full of blisters, Mac followed me to the last few miles of travel to the airport and then back to the UKl. It was a great experience, even if it started with light injuries.

A final note: Most reviews claim that Parisians, and especially waiters are very rude. We found this to be a complete nonsense and in fact, we were amazed with the politeness of them all. Obviously Paris is a large city so we did not get to see many of the other sites. However, after a few days of recovering, me and Mac both agreed that it was a great experience. (Editor's note: Stam and Mac had since enjoyed many other trips abroad without further injuries).

14 September 2012

Οι Μεταγραφές Του Ράφα - Ανάλυση



Με αφορμή μία πρόσφατη συζήτηση σχετικά με τον Ράφα στο γκρουπ τον φίλων της Λίβερπουλ στο Facebook, αποφάσισα να αναρτύσω μία μελέτη που είχαν κάνει πριν 3-4 χρόνια για τις μεταγραφές του. Το κάνω αυτό μια και υπάρχει μια λανθασμένη, κατά την γνώμη μου, αντίληψη ότι ο Ράφα και πάρα πολλά λεφτά ξόδεψε και πολλούς κακούς παίκτες έφερε.

Αποφάσισα να ‘φρεσκάρω’ λίγο την ανάλυση, μια και η προηγούμενη δεν είχε λάβει υπόψην την τελευταία χρονιά του Ράφα στη Λίβερπουλ. 

Πριν αναλύσω μία μία τις μεταγραφές του Ράφα, πρέπει να δούμε την κατάσταση της Λίβερπουλ σε σχέση με τους κυρίως αντιπάλους της το καλοκαίρι που ήρθε ο Ράφα, για να δούμε κατά πόσο ήταν δυνατή/αδύνατη να τις αντιμετωπίσει. 


Αμέσως αμέσως βλέπουμε τα εξής
  • Και οι 3 αντίπαλοι έχουν πολύ πιο ισχυρά σύνολα, που σημαίνει ότι δεν χρειάζονται ριζικές αλλαγές αλλά απλά 1-2 καλές μεταγραφές τη σεζόν.
  • Οι περισσότεροι από τους παίκτες των αντιπάλων έχουν μεγάλη μεταπολιτική αξία, που σημαίνει ότι μπορούν πουλώντας 1-2 παίκτες να λάβουν μεγάλα ποσά για να αγοράσουν μεγάλα ονόματα. Από τους δικούς μας παίκτες πόσοι θα μπορούσαν να πουληθούν πχ πάνω από €25εκ 
  •  Η Λίβερπουλ δεν έχει μεγάλο μπάτζετ, που σημαίνει ότι για να αλλάξεις ριζικά την ομάδα θα πρέπει αναγκαστικά να πουλήσεις παίκτες.

Ας αρχήσουμε λοιπόν από τη σεζόν 2004-05. Παρότι ο Ράφα ήθελε να κρατήσει τον Owen ο Μιχαλάκης ήθελε πως και πως να πάει Ρεάλ, οπότε με ένα μόλις χρόνο να απομένει στο συμβόλαιό του, τον πουλήσαμε (τα ποσά είναι όλα σε λίρες) 8,5εκ συν τον Antonio Nunez. Οπότε αναγκαστικά έπρεπε να πάρουμε έναν παίκτη επιθετικής γραμμής και πήρε τον Luis Garcia με 6εκ. Πιστεύω να συμφωνείτε ότι η μεταγραφή του Garcia  θεωρείται επιτυχημένη.

Αφήσαμε επίσης ελεύθερο τον Marcus Babel ο οποίος μετά την σοβαρή ασθένεια που είχε δεν μπόρεσε να επανέρθει.  Τον Ιανουάριο φέραμε τον Pelegrino με ελευθέρα, για καβάντζα αλλά και για να ξεκουράζει τον Hyypia. Ο Pelegrino δεν είχε πολλές εμφανίσεις αλλά ο Ράφα τον έφερε κυρίως για τις προπονητικές του δυνατότητες, μια και αργότερα έγινε προπονητής αμυντικών στην ομάδα.

Πουλήσαμε τον Murphy για 2,5εκ και στη θέση του πήραμε τον Alonso με 10,7εκ. Πιστεύω ότι η ‘ανταλλαγή’ αυτή ήταν πάρα πολύ επιτυχημένη επίσης. Φέραμε και τον Josemi με 2εκ  για να υπάρχει κάλυψη στα άκρα της άμυνας. Η μεταγραφή αυτή δεν πέτυχε βέβαια, αλλά ούτε μας κόστησε και πολλά.

Τον Ιανουάριο πήραμε και τον Scott Carson με μόλις 750χ για δεύτερο πίσω από τον Dudek (μια και ο Kirkland είχε συνέχεια προβλήματα τραυματισμών). Σε σχέση με τα λεφτά που δώσαμε και για δεύτερος τερματοφύλακας δεν μπορείς να πεις ότι δεν ήταν καλή μεταγραφή (όταν μάλιστα σε μια περίοδο ήταν και ο βασικός της Εθνικής Αγγλίας στους άνδρες). Αγοράσαμε και τον Morientes με 6,3εκ. Ο Morientes δυστυχώς δεν έπιασε, αλλά την εποχή που ήρθε ήταν από τους πιο φορμαρισμένους επιθετικούς, οπότε δε μπορείς να κατηγορίσεις το Ράφα ότι έφταιγε (είναι σαν να αγοράζει ο Ρότζερς τον Jovetich και να μην πιάνει και να κράζεις τον Ρότζερς ότι αγόρασε σκάρτο παίκτη).

Σύνολο αγορών 25,75εκ
Σύνολο πωλήσεων 11εκ
Καθαρά έξοδα 14,75εκ

Βλέπουμε λοιπόν ότι μόλις με 14,75εκ καθαρά έξοδα η βασική ομάδα είχε αλλάξει ως εξής (στην πρώτη στήλη η πρώην, στη δεύτερη η νέα ομάδα:




ΣΕΖΟΝ 2005-06
Μετά την επιτυχία στο Τσου Λου, ήταν ευκαιρία να ενισχύσουμε την ομάδα μια και θα μπορούσε να προσελκύσει καλύτερους παίκτες. Βέβαια και πάλι δε μπορούσαμε να ξοδέψουμε πολλά, οπότε έπρεπε να πουληθούν παίκτες.

Αφήσαμε ελεύθερους  Biscan, Smicer και Henchoz μια και έληξαν τα συμβόλαιά τους (άσε που είχαν και μια κάποια ηλικία πλέον). Για να αναπληρωθεί το κενό στο κέντρο αγοράσαμε τον Momo Sissoko με 5,6εκ και τον Zenden με ελευθέρα. Ο πρώτος είχε επιτυχημένη καριέρα μέχρι τη σεζόν που τραυματίστηκε σοβαρά στο μάτι και πουλήθηκε στη Γιούβε με κέρδος. Ο δεύτερος δεν πέτυχε, αλλά ήρθε χωρίς κόστος (άσε που το κέντρο πλέον ήταν πιο ισχυρο με αρχηγο, Σισσόκο και Αλόνσο).

Το κενό του Henchoz αναπληρώθηκε εσωτερικά, με την μεταφορά του Carragher στο κέντρο της άμυνας (πριν τον Ράφα ήταν στα άκρα).

Καταφέραμε και πουλήσαμε τον φτυσιάρη Diouf με 3,5εκ, τον Nunez με 2εκ (άρα βγάλαμε και κέρδος), τον Diara με 2εκ και τον Baros με 6,5εκ. Με τα 14εκ μου πήραμε αγοράσαμε τον Reina με 6εκ και τον Πέτρο Crouch με 7εκ ο οποίος την προηγούμενη χρονιά δεν σταμάταγε να σκοράρει. Για τον Reina δεν πιστεύω να διαφωνεί κανείς  ότι όσο ήταν ο Ράφα προπονητής ήταν ο πιο σταθερός παίκτης της ομάδας (3 φορές χρυσό γάντι). Και  δε μπορείς να αμφισβητήσει κανείς ότι ο Crouch δεν ήταν πετυχημένη μεταγραφή (αρκετοί αντι-Ραφαικοί μάλιστα τον κράζουν επειδη τον πούλησε αργότερα).

Τον Γενάρη ενισχύσαμε την άμυνα αγοράζοντας τον Agger με 5,8εκ και φέραμε πίσω των ‘Θεό’ Fowler με ελευθέρα. Για τον Agger δε νομίζω να υπάρχει καμμιά αμφιβολία για το αν ήταν καλή μεταγραφή. Όσο για Fowler, η επιστροφή του άξιζε απλά, άσχετα για το αν πρόσφερε ή όχι.

Επίσης, η ατυχής μεταγραφή του Josemi αντικαταστάθηκε από τον Kromkamp (έγινε απλή ανταλαγή του ενός παίκτη με τον άλλο). Ούτε ο Kromkamp έπιασε αλλά δεν κόστισε τίποτα.

Τέλος, φέραμε και μερικούς πιτσιρικάδες για τις ρεζέρβες , ελπίζοντας ότι κάποιοι από αυτούς κάποτε θα μπουν στην πρώτη ομάδα: Baraggan (240χ), Mark Gonzalez (1,5εκ), Hobbs (150χ), Idrizaj (190χ), Roque (άγνωστο αλλά μικρό ποσό), Martin (250χ). Τώρα αν κάτσουμε να εξετάζουμε αν αγορές παικτών για ρεζέρβες/ακαδημίες είναι πετυχημένες ή όχι, τότε χάνουμε κάπως τον πήχη γιατί αν εξαιρέσουμε τον Βενγκερ δε νομίζω να υπάρχει προπονητής που συνολικά να έχει μεγάλη επιτυχία. Αυτός άλλωστε είναι και ο ρόλος των ακαδημιών/ρεζέρβων, να μπορουν μεσα από ενα μεγάλο σύνολο παικτων να βγάζουν μερικους που να αξιζουν, ενω αναγκαστικα οι υπόλοιποι θα πανε σε άλλες ομαδες. Πχ ο Γκονζάλεθ δεν μπορεσε να πάρει άδεια στην Αγγλία και όταν τελικά πηρε τον πουλησαμε.

Σύνολο αγορών 26,73εκ
Σύνολο πωλήσεων 14εκ
Καθαρά έξοδα 12,73εκ

Οπότε, με μόλις 12,73εκ καθαρά έξοδα, το νέο look της ομάδας ήταν ως εξής:



ΣΕΖΟΝ 2006-07
Τη σεζόν αυτή ο Ράφα προσπάθησε με πολύ χαμηλό μπατζετ και πάλι να ξεφορτωθεί όσο πιο πολλούς παίκτες μπορούσε από τις αποτυχίες του Ουγιέ και από τις δικές του μεταγραφές που δεν έπιασαν.

Στην επίθεση πουλήσαμε τον Morientes (3εκ) και τους Cheyrou (1,5εκ), Mellor (500χ). Μαζί με την πώληση των Barragan (675χ) και Whitbread (200χ) τα λεφτά που μαζεύτηκαν έφεραν τον Bellamy (6εκ). Η επιθετική γραμμή ενισχύθηκε ακόμα πιο πολύ με την απόκτηση του Kuyt (9εκ). Δε μπορείς να πεις ότι ήταν αποτυχημένες μεταγραφές.

Στην άμυνα δώσαμε Traore (2εκ) και φέραμε Aurelio (ελεύθερος) και Palleta (2εκ). O Aurelio σαφώς καλύτερος του Traore (άσχετα αν οι πολλοί τραυματισμοί δεν του επέτρεψαν να κάνει όσες εμφανήσεις θα ήθελε), ενώ ο Palleta δεν έπιασε.

Ο Hamman αφήθηκε ελεύθερος (στο βιβλίο του λέει ότι δεν ανανέωσε το συμβόλαιό του επειδή ο Ράφα του εξήγησε ότι με Alonso και Sissoko δεν θα είχε πολλές ευκαιρίες για βασικός).

Πουλήσαμε Kirkland (3.5εκ) και Kromkamp (1,75εκ). Φέραμε Pennant (6,7εκ) και έναν πιτσιρκά για τις ρεζέρβες, τον El Zhar (200χ). Ο Pennant ήταν γενικά μέτριος, αλλά αξίζει να σημειώσω ότι ο Ράφα είχε ζητήσει τον Σιμάο, αλλά η διοίκηση δεν ήθελε να δώσει τα 8εκ που ζητούσε η Μπενφίκα. Ο El Zhar δεν κατάφερε να δείξει τίποτα το ιδιαίτερο και πουλήθηκε μερικά χρόνια αργότερα.

Τον Γενάρη πουλήσαμε Potter (525χ), Warnock (1,5εκ) και Diao (ελεύθερος). Με τα λεφτά αγοράσαμε τον Arbeloa (2,5εκ) που παρότι δεν ήταν το μεγάλο όνομα πιστεύω θα συμφωνήσεις ότι τα πήγε μια χαρά στη Λίβερπουλ. Πήραμε δανεικό και τον Mascherano (με οπτιόν αγοράς). Αγοράσαμε επίσης και 2 πιτσιρικάδες, Ajdarevic (750χ) και  Brouwer (μικρό ποσό).

Συνολικά έξοδα 27,15εκ
Συνολικά έσοδα 15,14εκ
Καθαρά έξοδα 12,01εκ

Ας δούμε τί αλλαγές κατάφερε με 12,01εκ καθαρά έξοδα:



Έτσι, στα πρώτα 3 χρόνια ο Ράφα ξοδεύοντας καθαρά 39,5εκ είχε φτιάξει έναν νέο σε ηλικία αλλά και ταλαντούχο κορμό (Ρέινα, ‘Αγκερ, Αρμπελόα, Αλόνσο, Σισσόκο,Μασεράνο, Κάουτ, Πένναντ, Κράουτς, Μπέλαμι) και είχε σηκώσει Τσου Λου, FA Cup και είχε πάει και σε άλλο έναν τελικό Τσου Λου και τελικό Carling Cup. 

ΣΕΖΟΝ 2007-08
Η πρώτη φουλ σεζόν των νέων ιδιοκτητών, οι οποίοι υποσχέθηκαν πολλά λεφτά για μεταγραφές.

Λόγω του τί έγινε με Bellamy και Riise (και ένα μπαστούνι του γκολφ) ο Ράφα πουλάει τον Bellamy για 7,5εκ. Πουλάει επίσης και τους Sinama Pongolle (2,7εκ) και Cisse (6εκ).Με αυτά τα λεφτά και τσοντάροντας από τους ιδιοκτήτες αγοράζει τον Torres (20,2εκ). Ο Fowler αφήνεται ελεύθερος και στη θέση του έρχεται ελεύθερος ο Voronin. Δεν έπιασε βέβαια αλλά είπαμε, ελεύθερος.

Το συμβόλαιο του Dudek τελειώνει και δεν αναναιώνεται γιατί ο ίδιος θέλει να πάει Ρεάλ. Στο δίδυμο Reina-Carson προσθέτουμε τον τρίτο τερματοφύλακα, τον νεαρό Itandje (το ποσό αγοράς δεν δημοσιεύτηκε αλλά ήταν μικρό). Δεν είδαμε ποτέ αν θα ήταν καλός ή όχι μια και μετά από αυτό που έκανε στο μνημόσυνο για τους 96 δεν ξαναείδε φανέλα Λίβερπουλ.

Ο Zenden έμεινε ελεύθερος, ενώ ο Garcia πουλήθηκε για 4εκ επειδή ήθελε να γυρίσει στην Ισπανία. Ο ίδιος δήλωσε πέρυσι σε συνέντευξη ότι μετάνιωσε πολύ για την απόφασή του αυτή. Στη θέση τους αγοράσαμε Benayoun (5εκ) και Babel (11,5εκ). Ο Μπένυ αποδίχθηκε ένας πολύ χρήσιμος παίκτης. Δυστυχώς ο Babel ήταν άμυαλος, αλλά την εποχή που αγοράστηκε ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο στην Ολλανδία.

Πουλήσαμε επίσης Gonzalez (3,5εκ), Palleta (1,2εκ), Smith (ελεύθερος) και O’Donnell (100χ). Αγοράσαμε Lucas (5εκ) (αποδείχτηκε μεγάλη μεταγραφή) και τους πιτσιρικάδες Leto (1,8εκ), Dominquez (270χ), Nemeth (ελεύθερος) και Insua (1,3εκ). Από αυτούς τους πιτσιρικάδες ο Leto πουλήθηκε αναγκαστικά γιατί δεν μπορέσαμε να του βγάλουμε άδεια στην Αγγλία. Ο Insua μπήκε στη βασική 11άδα στα τελευταία χρόνια του Ράφα και τον πούλησε κοψοχρονιά ο Χότζον. Τώρα είναι ακόμα και διεθνής παίκτης με Αργεντινή. Ο Nemeth (ένας από τους αγαπημένους μου πιτσιρικάδες) θα είχε κάνει πολύ καλή σταδιοδρομία αλλά έμεινε πίσω λόγω συνεχών τραυματισμών. Ο Dominquez δεν έπιασε.

Τον Γενάρη πουλήσαμε τον Sissoko (8,2εκ) και Peltier (ελεύθερος) και αγοράσαμε πλέον τον Mascherano (18,6εκ). Φέραμε επίσης και τον Skrtel (6,5εκ), άλλη μια πετυχημένη μεταγραφή.

Αξίζει να σημειώσω ότι ο Ράφα είχε συμφωνήσει σε όλα την μεταγραφή του David Silva αλλά οι ιδιοκτήτες καθυστερούσαν συνέχεια να δώσουν τα λεφτά με αποτέλεσμα να μην γίνει τίποτα.

Συνολικά έξοδα 70,2εκ
Συνολικά έσοδα 33,2εκ
Καθαρά έξοδα 37εκ

Έτσι, με καθαρά έξοδα 37εκ η ομάδα ενισχύθηκε ακόμα, ως εξής:



ΣΕΖΟΝ 2008-09
Από εδώ και πέρα το ταμείο στερεύει και δεν υπάρχουν λεφτά για μεταγραφές. ‘Οχι μόνο αυτο αλλά και αρκετό μέρος από τα έσοδα πωλήσεων πάει στην πληρωμή τόκων. Ενώ ο Ράφα έχει συμφωνήσει για να φέρει Ντάνι Άλβεζ με 12εκ, τελικά δεν έχει τίποτα για να τον αγοράσει.

Αναγκαστικά αποφασίζει ότι για να ενισχύσει την ομάδα θα πρέπει να φέρει έναν παίκτη Άγγλο (λόγω τον νέων κανονισμών ΟΥΕΦΑ), που να μπορεί να παίζει σε πολλές θέσεις. Καταλήγει στον Gareth Barry ο οποίος τα πήγαινε φανταστικά ως αρχηγός της Βίλλα και βασικός στην Εθνική. Μπορούσε επίσης να παίξει ως αριστερό μπακ, αμυντικό ή επιθετικό χαφ, αλλά και αριστερό χαφ. Η Βίλλα ζητά αρχικά 12εκ. Ο Ράφα δίνει διαταγή στη διοίκηση ως εξής: Θέλω οποσδήποτε Barry και Keane ΑΛΛΑ πρώτα πρέπει να αγοραστεί ο Barry και μετά ο Κeane, γιατί πρέπει να έχουμε Barry γα να λειτουργήσει σωστά το σύστημα που σκέφτομαι.  Αν δεν πάρουμε Barry δεν χρειάζομαι τον Keane. Οπότε θα κοιτάξω να βρω λεφτά από πωλήσεις και εσείς κοιτάξτε να κάνετε τα παραπάνω.

Η Βίλλα ξαφνικά ζητά 18εκ και ο Ράφα αναγκάζεται να δει ποιόν μπορεί να πουλήσει για να πάρει τόσα λεφτά. Δεν υπάρχει άλλος από τους Torres, Alonso ή Gerrard, οπότε κοιτάει να πουλήσει τον Alonso. Τελικά μια τέτοια μεταγραφή στη Γιουβέντους καταρέει, η διοίκηση αρνείται να πληρώσει τα 18εκ που ζητάει η Βίλλα και αποφασίζει να αγοράσει μόνο τον Keane (19εκ) παρότι ο Ράφα τους είχε πει άλλα!!

Ο Crouch δεν ανανέωνε συμβόλαιο αν δεν του εξασφαλίζαμε βασική θέση. Πλέον με τον Torres δε μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, οπότε τον πουλάμε για 11εκ. Πουλάμε επίσης και Riise (4εκ), Guthrie (2,25εκ), Carson (3,25εκ), Finnan (1εκ), Hobbs (1εκ). Αφήνουμε ελέυθερους Kewell και Le Talec.

Αγοράσαμε Dossena (7εκ) – πολύ άσχημη μεταγραφή, Cavalieri (3,5εκ) για ρεζέρβα του Ρέινα, N’Gog (1,5εκ) και Degen (ελεύθερος).

Μη μπορώντας να βολέψει τον Kean στο σύστημά του, ο Ράφα τον πουλάει τον Γενάρη για 16εκ για να μην χάσει και άλλη αξία μέχρι το καλοκαίρι. Αγοράζει τον Riera (8εκ).

Συνολικά έξοδα 39εκ
Συνολικά έσοδα 38,5
Συνολικά έξοδα 500χ!

Παρόλα αυτά τερματίσαμε δεύτεροι!

Μετά την πρώτη ‘τσιγκούνικη’ σεζόν, η ομάδα είχε το εξής σχήμα:



ΣΕΖΟΝ 2009-10
Ο Ράφα αποδυκνείει ότι έχουμε ομάδα ικανή για τίτλο, τερματίζωντας στη 2η θέση. Αυτό που μένει είναι να αγοράσουμε 2-3 παίκτες κλειδιά που θα κάνουν την διαφορά. Αλλά η διοίκηση του λέει ότι λεφτά δεν υπάρχουν και ότι αν θέλει παίκτες θα πρέπει πρώτα να πουλήσει!

Μια που ο Alonso είχε θυμώσει με τον Ράφα και ήθελε να φύγει για Μαδρίτη, τον πουλάμε για 30εκ. Ο Arbeloa  δήλωσε ότι ήθελε και αυτός να πάει στη Ρεάλ, οπότε τον πουλάμε για 3,5εκ. Ο Hyypia δεν θέλει να ανανεώσει συμβόλαιο γιατί ο Ράφα τον θέλει στο προπονητικό τιμ, οπότε φεύγει ελεύθερος. Ελεύθερος φεύγει και ο Pennant μια και τελειώνει το συμβόλαιό του. Πουλάμε επίσης Anderson (250χ), Roque (ελεύθερος) και Leto (3εκ).

Με τα 36,75εκ ο Ράφα αγοράζει αρχικά τον Johnson (17,5εκ) και τον πιτσιρικά Ayala (160χ). Ο Τζόνσον αποδείχθηκε πολύ καλή μεταγραφή.

Με τα υπόλοιπα λεφτά έχει σχεδιάσει τη μεταγραφή του Jovetich και ενός εκ των Upton/Distin.

Ξαφνικά η διοίκηση του λέει ότι δεν υπάρχουν άλλα διαθέσιμα χρήματα από τις πωλήσεις παρά μόνο 3-4εκ, μια και πρέπει να πληρωθούν τόκοι!! Ο Ράφα αναγκάζεται να κοιτάξει την αγορά για φτηνά πράγματα.

Τελικά καταλήγει σ τον Aquilani (17,1εκ) μια που η Ρόμα ζητάει μόνο 2εκ μπροστά και τα υπόλοιπα σε πολλές και καλές δόσεις. Με κάτι ψύχουλα που περισσεύουν φέρνει Κυριάκο (2εκ), ο οποίος αναλόγως τα λεφτά που πληρώσαμε τα πήγε αξιόλογα. Τον Aquilani  δυστυχώς δεν τον είδαμε ποτέ μια ολόκληρη σεζόν.

Τον Γενάρη πουλάμε Dossena (3,7εκ) και Voronin (1,75εκ). Φέρνουμε Maxi με ελευθέρα, ο οποίος αποδείχθηκε πολύ καλή επιλογή.

Συνολικά έξοδα 36,76εκ
Συνολικά έσοδα 42,2εκ
Καθαρά ΕΣΟΔΑ 5,44εκ

Με απλά λόγια, σε σεζόν που έπρεπε να δωθούν χρήματα για το τελικό βήμα προς τίτλο, βγάλαμε και έσοδα από τις μεταγραφές!!!!!!

Ας δούμε την τελική ομάδα που άφησε ο Ράφα



Τέλος, πριν απολυθεί είχε κλείσει τις μεταγραφές των Jovanovich (ελεύθερος) και Shelvey (1,7εκ). Επίσης, παραπάνω δεν ανέφερα παίκτες που έφερε στην ακαδημία και οι οποίοι (ίσως) έχουν λαμπρό μέλλον στην ομάδα, όπως Ngoo, Suso, Pacheco, Wisdom, Eccleston.

Συνολικά, στα 6 χρόνια ο Ράφα ξόδεψε καθαρά 71,5εκ, δηλ  11,9εκ το χρόνο μέσο όρο (άντε, βάλτε και 2-3εκ παραπάνω αν θέλετε για να το στρογγυλέψουμε)!!!  Όσο για τις μεταγραφές του, αξίζει να λάβουμε υπ’ όψην τα εξής:
  • Από τους 54 παίκτες που αγόρασε (και που αναφέρω παραπάνω) πούλησε μόνο τους 28. Οι υπόλοιποι βρίσκονταν ακόμα στην ομάδα μέχρι τη μέρα που απολύθηκε.

  • Από τους 28 που πούλησε, μόνο 8 πουλήθηκαν λιγώτερο από ότι αγοράστηκαν. 13 πουλήθηκαν με κέρδος και  7 δεν απέφεραν ούτε κέρδη ούτε ζημιά.

  • Πούλησε επίσης και 31 παίκτες που είχαν αγοραστεί από τους προηγούμενους προπονητές.

  • Μετά την απόλυσή του, η ομάδα μέχρι σήμερα έχει κρατήσει μόνο 6 (Ρέινα, Αγκερ, Σκρτελ, Τζόνσον, Λούκας, Σέλβι). Πούλησε 19, εκ των οποίων 9 πουλήθηκαν με ζημία, 5 με κέρδος και 5 χωρίς ζημία ή κέρδος.
Τέλος, αξίζει να εξετάσουμε εάν οι μεταγραφές του Ράφα ήταν πετυχημένες ή όχι. Βέβαια, το να συγκρίνουμε τις μεταγραφές αυτές στο σύνολό τους θα ήταν άδικο μια και δε μπορείς να συγκρίνεις μεταγραφές παικτών ενδεκάδας με αυτές νεαρών για την ακαδημία.  Επίσης, στη σύγκριση αυτή πρέπει να έχουμε υπ’ ‘οψην και την τιμή αγοράς. Πχ μια αποτυχημένη μεταγραφή ενός ελεύθερου παίκτη δεν έχει το ίδιο βάρος με μία αποτυχημένη μεταγραφή 20εκ.

Ας εξετάσουμε λοιπόν τους παίκτες βασικής ομάδας:



























Το συμπέρασμα που βγαίνει από τα παραπάνω είναι το εξής:

Όσο μεγαλύτερη η τιμή του παίκτη, τόσο μεγαλύτερο και το ποσοστό επιτυχίας στις μεταγραφές. Ακόμα και οι αποτυχημένες μεταγραφές δεν μας κόστισαν μια και σχεδόν πάντα η διαφορά κέρδους/ζημίας ήταν θετική. Ας αναλογιστούμε λοιπόν τί θα μπορούσε να κάνει ο Ράφα αν, αντί για ψύχουλα, είχε τη δυνατότητα να αγοράζει 2-3 παίκτες αξίας 15εκ+ ο καθένας, κάθε χρονιά.